Mendig-Budel

Na drie weken geen fiets te hebben aangeraakt staat er alweer een monstertocht op het programma, namelijk Mendig Budel. Met een totale afstand van 230 kilometer de langste tocht die ik ooit in mijn leven heb gereden. Vooral twijfel of mijn benen wel goed genoeg zouden zijn na drie weken “rust” (lees niet te hebben gefietst) zijn Daniëlle en ik op zaterdag morgen om 5 uur afgereisd naar Mendig in Duitsland. Daniëlle zal de route per auto afleggen en me zoveel mogelijk ondersteunen, terwijl ik zelf natuurlijk op de fiets zal stappen. 

Klaar voor de start

In Mendig aangekomen is het al behoorlijk druk aan het worden. Fietsers maken zich klaar en volgwagens staan rondom het plein geparkeerd. Na me te hebben omgekleed en mijn fiets klaar heb gemaakt ben ik richting het startvak gegaan. Om 8 uur klinkt het startschot en vertrekken ongeveer 300 fietser richting Budel. Het begint meteen met een klein klimmetje om Mendig uit te komen. Al snel bevind ik me in een grote groep, welke met een mooi tempo naar de eerste echte beklimming rijdt. Daar valt de groep uit elkaar en sluit ik aan bij een kleiner groepje. In de eerste 65 kilometer gaat het veelal op en af. De organisatie heeft weggetjes en klimmetjes gevonden die zelfs de lokale bevolking nog niet weet te vinden. Het parcours is niet licht te noemen.  Ik zit totaal niet lekker op de fiets en ik moet hard werken om in de groep te kunnen blijven rijden. Dit begint op te breken en bij de eerste post voel ik me ook niet al te fris.  Opgeven doe ik niet snel, maar ik hoop wel dat het beter gaat in de komende kilometers. 

Op een van de rustposten

Na even te zijn gestopt en wat te hebben gedronken en gegeten weer vertrokken en aangesloten bij een groepje van ongeveer 10 fietsers. Het tempo is goed en ik kan redelijk makkelijk mee. De klimmetjes worden minder stijl en lang, maar vlak is het nergens.  Mijn benen beginnen beter te voelen en ik begin er weer meer geloof in te krijgen, dat ik het toch wel ga halen. De kilometers lijken sneller te gaan en al snel zijn we bij de tweede controle post op 130 kilometer. 

Daniëlle is doorgereden naar deze controle post, waar ze me op staat te wachten, vanaf daar zal ze me volledig volgen met de auto. Toch een goed gevoel, dat je een Back-up hebt, voor als het echt niet gaat. Bij de pauze genoten van een stuk rijstevlaai, waarna ik weer ben aangesloten bij de groep. Positief bekeken, nog minder dan 100 kilometer te gaan, dus alweer ruim over de helft. 

onderweg vanuit de auto

De wegen worden weer wat vlakker en er doemen af en toe nog kleine pittige klimmetjes op. Het tempo blijft goed en het weer werkt ook erg goed mee. Vooral veel zon en een heerlijke temperatuur van 25 graden. De benen werken nog steeds mee en ik weet nu dat ik het einde wel ga halen. Na 180 kilometer is de laatste post. Daarna wederom met dezelfde groep vertrokken, maar na enkele kilometers dendert er een grote groep voorbij. Na even twijfelen besluiten we toch aan te sluiten. Er wordt een flink tempo gereden. Vooral na de bochten is het hard aanzetten om weer lekker in de groep plaats te nemen, de teller tikt dan regelmatig snelheden van ruim boven de 40 per uur aan. De kilometers vliegen onder de wielen door en al snel overschrijden we de 200 kilometergrens. Het is hard werken om in de groep te blijven, maar na iets minder dan een uurtje rijden we Budel binnen. Met een gemiddelde van 28,5 km heb ik de 232 kilometer afgelegd. 

Trots, moe maar voldaan keer ik huiswaarts. 

Analyse
Mendig Budel is een schitterende tocht die meer deelnemers en aandacht verdient dan het op dit moment heeft. Een pittige tocht, welke perfect is georganiseerd. Het enthousiasme en de betrokkenheid  van de organisatie straalt uit op de tocht en dat is van begin tot eind te merken. Al zoek je nog zover, er is geen min punt te vinden. Dus aan degene die dit leest (en fietst) zet deze tocht volgend jaar op het programma, hij is zeker de moeite waard.

www.swac.nl