Ardennentrip Heerlen

Nog maar 4 weken en dan hebben we de eerste etappes van de tour For Life er al opzitten. Dat betekend ook dat de laatste puntjes op de I gezet dienen te worden. Zo stond er afgelopen weekend de Ardennentrip op het programma in Heerlen. 

Een niet al te bekende tocht, maar wel zwaar genoeg als training. Samen met Bert, Jan, Marc en Pien (onze begeleidster bij de tour for life) stonden we dan ook ’s morgens om 7 uur in Heerlen. Na eerst nog versnaperingen te hebben uitgedeeld aan de deelnemers zijn we met z’n vieren vertrokken voor de 180 kilometer. Pien zou zelf de 110 gaan rijden, dus haar zagen we pas terug bij de finish.

Na lekker rustig te zijn gestart sloten er al snel meerdere fietsers aan, waardoor we al snel met een peloton van rond de 20 man richting België reden. Mede door mij Jan en Marc werd het tempo bepaald en reden we richting de eerste pauze na 52 kilometer. Daar viel de groep uit elkaar en zijn we met een vader en zoon doorgefietst verder België in. Meteen na de pauze deed zich het hoogste punt van de tocht voor, namelijk de baraque Michel. Deze beklimming ligt 674m boven de zeespiegel. Het een na hoogste punt van België.  Het is een gelijdelijke klim, waar we met een gematigd tempo met de groep naar boven kunnen rijden. 

Hoogte profiel Baraque Michel

Na de klim een schitterende afdaling, waarna we verder rijden over het glooiende land. De klimmetjes volgen elkaar snel op, maar de meeste zijn niet al te stijl. Na 110 kilometer staat de tweede pauze op het programma. Hier krijgen we van de organisatie een bon voor gebak of een crepe en een voor drinken. Een echte heerlijke verrassing. Nadat iedereen is aangesterkt en zijn drinken heeft aangevuld vervolgen we onze weg terug naar Nederland. Na ongeveer 140 kilometer doet zich nog een pittige verrassing voor, in de vorm van een steile klim door de weilanden. Aangezien dit toch meer mijn terrein is hier mijn benen nog even getest, door vol omhoog te rijden.

Hierna leken mijn benen beter te worden en heb ik samen met Marc en Jan veel kopwerk voor onze rekening genomen. Op een van de laatste klimmetjes nog even flink gas gegeven, waarna we via de buitenwijken van Heerlen weer terug kwamen waar we begonnen waren.

We hadden 175 kilometer gereden met een gemiddelde van ruim boven de 27km/u. En dat met 2200 hoogtemeters. Na omgekleed te hebben zijn we richting huis gereden. Onderweg via de Iphone van Marc en de radio genoten van het olympische optreden van Marianne Vos. 

In de afdaling van de Baraque Michel

Om half 6 was ik weer thuis en heb ik onder het genot van een heerlijk Belgisch biertje terug gekeken op een heerlijke en mooie tocht. Benen waren goed en conditie wordt wekelijks beter. Het aftellen is begonnen.

Analyse
Terugkijkend naar de tocht eigenlijk alleen maar lof voor de organisatie. Mooie route, goede verzorging op de pauze plaatsen. Het enige min punt zijn de pijlen op de weg en dat deze vaak te dicht bij de afslag stonden. Dit betekende voor degene die op kop zaten vooral het inspecteren van het asfalt op zoek naar een gele pijl.

Heerlijk fietsweer

Aangezien de weersverwachtingen voor het afgelopen weekend goed waren, keek ik er weer naar uit om lekker op de fiets te stappen. Heerlijk fietsen met een blauwe lucht en een heerlijke temperatuur van rond de 22 graden. Voor het weekend stond er “maar”een tocht op het programma en wel op zondag met Vlug Trug. 

Met mijn verjaardag had ik van Daniëlle een ontzettend leuk cadeau gegeven, namelijk een slipcursus. Deze stond gepland op zaterdag morgen om 9 uur in Rosmalen. Na eerst een stukje theorie over rijgedrag en autobeheersing zijn we de baan opgegaan om alles in de praktijk te brengen. Onderdeel 1 was vooral voertuig beheersing. Een redelijk technisch parcours met de auto afleggen zonder een paaltje te raken. Daarna begon het echte werk, door een noodstop en uitwijkmanouvre te oefenen. Vooral een leuke ervaring om het eens te voelen wat er met de auto gebeurd en wat welke reactie oplevert. De laatste oefening bestond vooral uit het oplossen van onder- en overstuur op de auto. Ofwel slippend de bocht door, zonder de bocht uit te vliegen. Na ruim drie uur veel geleerd en ook veel plezier gehad. 

Zondag ochtend had ik besloten om op en neer te fietsen naar Den Dungen. Dit is ongeveer 45 kilometer extra. Daarnaast stond er een tochtje van ongeveer 110 kilometer op het programma. Na heerlijk rustig naar Den Dungen te zijn gefietst stonden er in totaal 30 vluggers klaar. 18 zijn er mee gegaan met de B en 12 met de A, waaronder ikzelf. Helaas werd de groep al snel kleiner, doordat Dennis al na 500 meter afstapte, omdat hij zich duizelig voelde. Twee andere vluggers zijn met hem naar de huisartsenpost gegaan en hebben hem daarna thuis afgezet. Hierdoor bleven er nog 9 vluggers over. Één vlugger moest eerder thuis zijn en is iets voor de helft afgedraaid, waarna we de weg met z’n achten hebben vervolgd. Hieronder ook Harry, Bert, Jan en Marc, waarmee het aantal TFL deelnemers weer goed was vertegenwoordigd. Het tempo lag meteen hoog en kwam al snel niet meer onder de 35 per uur. Lekker draaiend kwamen we na bijna 110 kilometer terug in DenDungen met een gemiddelde van bijna 33 per uur.

A groep Vlug Trug

Voor mij zat het er nog niet op. Ik moest nog ruim 20 kilometer terug naar Oss. Rustig fietsend werd ik al snel ingehaald door een groep fietsers die ook naar Oss onderweg waren. Dus ik ben bij deze groep  aangesloten. Het tempo schommelde nog wel eens, maar toch lekker in de groep en ook lekkere stukken op kop naar Oss gefietst. Iets over 1 was ik terug en had ik er 153 kilometer opzitten.

Schaduw door heerlijk zonnetje

Komende week staan er weer drie tochten op het programma, om de puntjes op de I te zetten. Donderdag 170 km op en neer naar mijn werk, zaterdag 100 kilometer  groesbeek en zondag 180 in Heerlen.

Rondje Kinderdijk

Het is zondag ochtend 6 uur de wekker is al verschillende keren afgegaan, maar echt wakker worden lukt niet. Ik voel mijn benen nog van de dag ervoor en ik voel dat 5 uurtjes slaap niet genoeg is om goed uit te rusten.

Na mezelf half slaperig te hebben toegesproken dat ik echt moet gaan fietsen toch opgestaan voor een tochtje met Vlugtrug naar Kinderdijk over een afstand van 175 kilometer. Aangezien mijn benen al moe zijn ben ik deze keer met de auto naar Den Dungen gegaan. Op de heen weg denk ik nog even terug aan de tocht van gisteren. 

Een toertocht in MartensLinde in België genaamd de Alden Biesen Classic. Daar gestart voor de 165 kilometer, maar door slecht weer onderweg gekozen voor de 130 km route. De tocht doet de naam classic geen eer aan. Alleen de wegen waar over heen werd gereden zijn klassiek. Veelal grotere wegen met gaten bulten en oneffenheden, maar dat is in België  algemeen bekend. Voor de rest veel op en af, maar geen echte klimmetjes erin. Wellicht dat ik de 165 kilometer nog mooie klimmen zitten, maar dat maakt de andere 130 kilometer nog niet goed. De rest van de organisatie is goed, goed gepijld en goede ontvangst. Het weer was Slecht, maar daar valt als organisatie niet veel aan te doen.

Om 10 voor 7 kom ik aan in Den Dungen en precies klokslag 7 uur ben ik klaar om te vertrekken. In eerste instantie staan er 10 fietsers klaar, namelijk (Peter, Jan, Astrid, Ad, Roland, Henri, Robin, ikzelf en Thea en Adrie (twee gastrijders)) maar voordat we kunnen starten blijkt Henri zijn fiets te haperen, waardoor hij weer terug kan keren naar huis. En toen waren er nog maar 9 over. Nog binnen de neutralisatie kust Roland al even het asfalt, maar hij kan de weg vervolgen zonder al te veel gevolgen tot op dat moment, twee kilometer verder springt er een spaak uit zijn wiel, waardoor verder fietsen niet meer mogelijk was. Ook hij keert huiswaarts. Toen waren er nog maar 8 fietsers over. Alsof dat niet genoeg was reden we een paar kilometer verder met de gehele groep door een kapot bierflesje met als gevolg één lekke band bij Robin. Aangezien Robin al 2 jaar geen lekke band had gehad was het even wennen voor hem om deze te wisselen. (ook hij dacht aan opgeven, maar op aandringen van Peter is hij toch opgestapt). 

Over mooie wegen onderweg naar Kinderdijk

Zonder al te veel tegenslagen met 8 fietsers de weg kunnen vervolgen. Op de heenweg veel tegenwind, maar Adrie, Jan en Ad nemen lange delen van het kopwerk  voor hun rekening. Hier was ik behoorlijk blij mee, aangezien mijn benen aanvoelen als een stel houten planken door de inspanningen van de dag ervoor. Via een mooie route via dijken en binnen wegen arriveren we na ruim 90 kilometer in Kinderdijk. 

Voor de molens van Kinderdijk

Daar lekker op het terras genoten van een kop koffie en appelgebak. Daarna de route vervolgd langs de molens van Kinderdijk en wederom via de mooie dijken en binnenwegen terug richting Den Dungen. Op de terugweg bleek de achterband van Robin een gaatje te hebben, waardoor we wederom zijn gestopt om zijn band te verwisselen. Met de goede en vooral snelle ondersteuning van Ad konden we de weg snel vervolgen. 

Na 175 kilometer en exact om 2 uur arriveerde ik bij de kerk in Den Dungen. Het was een schitterende tocht. Het weer werkte ook goed mee en het was ondanks de houten benen toch genieten van begin tot eind. 

Bekijk hier de foto's van het rondje Kinderdijk:  Foto's Kinderdijk

Mendig-Budel

Na drie weken geen fiets te hebben aangeraakt staat er alweer een monstertocht op het programma, namelijk Mendig Budel. Met een totale afstand van 230 kilometer de langste tocht die ik ooit in mijn leven heb gereden. Vooral twijfel of mijn benen wel goed genoeg zouden zijn na drie weken “rust” (lees niet te hebben gefietst) zijn Daniëlle en ik op zaterdag morgen om 5 uur afgereisd naar Mendig in Duitsland. Daniëlle zal de route per auto afleggen en me zoveel mogelijk ondersteunen, terwijl ik zelf natuurlijk op de fiets zal stappen. 

Klaar voor de start

In Mendig aangekomen is het al behoorlijk druk aan het worden. Fietsers maken zich klaar en volgwagens staan rondom het plein geparkeerd. Na me te hebben omgekleed en mijn fiets klaar heb gemaakt ben ik richting het startvak gegaan. Om 8 uur klinkt het startschot en vertrekken ongeveer 300 fietser richting Budel. Het begint meteen met een klein klimmetje om Mendig uit te komen. Al snel bevind ik me in een grote groep, welke met een mooi tempo naar de eerste echte beklimming rijdt. Daar valt de groep uit elkaar en sluit ik aan bij een kleiner groepje. In de eerste 65 kilometer gaat het veelal op en af. De organisatie heeft weggetjes en klimmetjes gevonden die zelfs de lokale bevolking nog niet weet te vinden. Het parcours is niet licht te noemen.  Ik zit totaal niet lekker op de fiets en ik moet hard werken om in de groep te kunnen blijven rijden. Dit begint op te breken en bij de eerste post voel ik me ook niet al te fris.  Opgeven doe ik niet snel, maar ik hoop wel dat het beter gaat in de komende kilometers. 

Op een van de rustposten

Na even te zijn gestopt en wat te hebben gedronken en gegeten weer vertrokken en aangesloten bij een groepje van ongeveer 10 fietsers. Het tempo is goed en ik kan redelijk makkelijk mee. De klimmetjes worden minder stijl en lang, maar vlak is het nergens.  Mijn benen beginnen beter te voelen en ik begin er weer meer geloof in te krijgen, dat ik het toch wel ga halen. De kilometers lijken sneller te gaan en al snel zijn we bij de tweede controle post op 130 kilometer. 

Daniëlle is doorgereden naar deze controle post, waar ze me op staat te wachten, vanaf daar zal ze me volledig volgen met de auto. Toch een goed gevoel, dat je een Back-up hebt, voor als het echt niet gaat. Bij de pauze genoten van een stuk rijstevlaai, waarna ik weer ben aangesloten bij de groep. Positief bekeken, nog minder dan 100 kilometer te gaan, dus alweer ruim over de helft. 

onderweg vanuit de auto

De wegen worden weer wat vlakker en er doemen af en toe nog kleine pittige klimmetjes op. Het tempo blijft goed en het weer werkt ook erg goed mee. Vooral veel zon en een heerlijke temperatuur van 25 graden. De benen werken nog steeds mee en ik weet nu dat ik het einde wel ga halen. Na 180 kilometer is de laatste post. Daarna wederom met dezelfde groep vertrokken, maar na enkele kilometers dendert er een grote groep voorbij. Na even twijfelen besluiten we toch aan te sluiten. Er wordt een flink tempo gereden. Vooral na de bochten is het hard aanzetten om weer lekker in de groep plaats te nemen, de teller tikt dan regelmatig snelheden van ruim boven de 40 per uur aan. De kilometers vliegen onder de wielen door en al snel overschrijden we de 200 kilometergrens. Het is hard werken om in de groep te blijven, maar na iets minder dan een uurtje rijden we Budel binnen. Met een gemiddelde van 28,5 km heb ik de 232 kilometer afgelegd. 

Trots, moe maar voldaan keer ik huiswaarts. 

Analyse
Mendig Budel is een schitterende tocht die meer deelnemers en aandacht verdient dan het op dit moment heeft. Een pittige tocht, welke perfect is georganiseerd. Het enthousiasme en de betrokkenheid  van de organisatie straalt uit op de tocht en dat is van begin tot eind te merken. Al zoek je nog zover, er is geen min punt te vinden. Dus aan degene die dit leest (en fietst) zet deze tocht volgend jaar op het programma, hij is zeker de moeite waard.

www.swac.nl  

leven en geleefd worden

Na het fietsen van Valkenswaard-Valkenburg-Valkenswaard is het fietsen op een laag pitje komen te staan. Op bepaalde momenten in het leven lijkt het net alsof het leven even stil staat. Je wordt geleefd en de werkelijke wereld lijkt op dat moment erg ver weg. Daarnaast realiseer je je op dat moment ook dat je van het leven moet genieten, want het kan ineens over zijn. 

Het leven ging bij mij even stil staan op vrijdagavond 22 juni iets over half 7. Daniëlle mijn vriendin belde dat het niet goed ging met haar vader. Hij lag al bijna 6 weken in het ziekenhuis, maar ze konden de reden van onder andere een laag HB niet vinden. Vrijdag was het gevonden en werd het slechtst denkbare scenario werkelijkheid. Er was een zeer agressieve vorm van beenmerg kanker gevonden, welke niet meer te behandelen was. Hij had niet lang meer te leven. Vanaf dat moment begon het moment van geleefd worden.

We zijn snel naar het ziekenhuis gegaan, waar we met de familie hebben gewaakt bij zijn bed. Het leven bestond uit koffie, emoties, maar ook uit humor en zorgen voor elkaar. Na enkele intensieve dagen is op Niky Bek overleden op een leeftijd van 53 jaar. Veel te snel. 

De weken erna wordt je geleefd. Werkelijkheid bestaat niet en alles gaat langs je heen. Tv, Radio en nieuws hoor je niet en fietsen en andere zaken staan ergens ver weg . Regelen van zaken waar je niet over na wilt denken nemen de overhand. Op vrijdag ochtend hebben we afscheid genomen, met mooie woorden en mooie muziek. Met het volgende gedicht van Eveline zullen we Niky altijd blijven herinneren. 

De strijd is gestreden
De finish behaald
De race is gereden 
Het lot heeft bepaald

Langzaam begon het normale leven weer door te dringen en ook het genieten van elk moment drong tot ons door. Na de crematie en het afscheid op Kartbaan berghem zijn Daniëlle, ik en Eveline (zusje van Daniëlle) toch naar Concert at Sea gegaan. Of we konden genieten van de sfeer en de muziek wisten we niet, maar we wilde er even tussen uit, gedachte proberen te verzetten, terugkeren in de normale wereld en weer zelf leven en niet geleefd worden.  De controverse was dus compleet ’s morgens een begrafenis en ’s avonds bij Van Velzen en de Golden Earring zitten te luisteren naar muziek, met een biertje in de hand en te kijken naar een schitterende zonsondergang. Ondanks alles toch een leuk weekend gehad. Niet zo uitbundig als andere jaren, maar toch blij dat we waren gegaan. 

Daantje, Eveline en ik op CAS

Zonsondergan op CAS

Uitzicht op het hoofd podium